1976, l’añu que lleva por nome la pelicula, ye un añu casique más na hestoria de la dictadura chilena, un añu que nun s’asocia a esta, pero onde’l rexime yá ta bien asentao. Nesta historia, Carmen marcha pa la sablera pa supervisar el remocique de so casa, mientres que so familia van y vienen nes vacaciones d’iviernu. El cura del llugar tien bon tratu con ella y cuando-y pide que cuide d’un mozu en secretu, Carmen empecipia una nueva aventura, lloñe de la vida tranquila a la que ta acostumbrada. La obra que yá foi premiada nel BFI London Film Festival y nel Festival de Tokyo llega agora a Xixón, dientro del ciclu Crossroads.
Si paramos a pensar nesti estáu, tol mundu s’alcuerda de Chile nos años 70, cola llegada de Salvador Allende al poder y la so resistencia nel Palaciu de la Moneda. Tamién queda na memoria la dictadura, mientres diecisiete años, d’Augusto Pinochet. Sicasí, quedaba pendiente honrar la memoria de tola xente que, desinteresadamente, foi resistencia mientres esti periodu escuru del país llatinoamericanu. Agora, Manuela Martelli fai alcordanza d’esto, pa que nun quede nel aire.
1976 ye un notable debú de Manuela Martelli na dirección, onde fai gran dominiu del llinguaxe visual onde nos tresllada a esi añu de terror, 1976, nuna esperiencia inmersiva na que la tensión ye permanente. Una tensión nel tiempu que nos situa nel día a día de los chilenos mientres un llargu periodu de diecisiete años y qu’entá anguaño vive les consecuencies. Maraviyosu ye tamién el trabayu de Aline Kuppenheim (Carmen) nel papel d’una muyer que pon en riesgu la so seguridá y que representa a toles persones que llucharon escontra la represión, tresgrediendo les llendes de la burbuya d’un sector social, el de la burguesía, y abriendo los güeyos a la realidá de la clase obrera,, avezáu a vivir en metá del terrorismu d’estáu. 1976 ye simbolismu y realismu (real, non máxicu). Pero sobre too, ye memoria y alcordanza.
