Tamos en tierres húmedes. Privilexaos pola xeografía. El nuesu mar ye’l Cantábricu. Nun somos un país mediterráneu. Somos el país del agua, onde ríos, cascaes, llagos, llagunes y costa faen qu’espoxigue l’ecosistema atlánticu. Viesques y montes que faen un ciclu del agua que torna a la tierra. La mesma etimoloxía celta d’Asturies asina lo afita: stour ye ríu.
Sicasí, nun convién quedase nos tópicos. Yá se noten ríos de monte ensin agua nel so calce mediu. Branos de calor enxamás vivíos. Seques espardiéndose nel tiempu. Cambeos de temperatures irregulares. Lluvies torrenciales d’otres llatitúes. El cambéu climáticu ye global y Asturies nun ye una esceición. Resistirá meyor los sos efectos, qu’aportarán más tarde, pero finarán aportando. El país del agua, verde oasis peninsular ye víctima de fueos masivos, furtivismu y turismu masivu. La especulación nel mercáu de viviendes, produzse al empar del abandonu los pueblos. La falta d’horizontes llaborales dignos fai que medre la emigración d’universitarios y xóvenes en xeneral.
La non reconocencia y respetu pola nuesa llingua y cultura, taraza les posibilidaes de diversificación d’iniciatives de futuru basaes na tradición propia. El país del agua mengua de contino. Si somos un millón d’habitantes ye pola inmigración, y la tendencia sigue haza abaxu.
Asturies ye un país que caltién entá tradiciones milenaries. Una d’elles, la que más autoestima podía dai-y ye la de oficializar la llingua vernácula. Un resurdimientu identitariu qu’arreye la confianza d’asturianos y asturianes en sigo mesmos. L’alcalde d’Uviéu dixo hai poco que “nun esistía l’asturianu, porque nun lo deprendí nel colexu”. Con esa mentalidá gobIerna la capital del país del agua. Ensucho n’idegues. Probe n’avances creyibles y feble na tresformación del sentimientu identitariu n’aiciones práutiques de desendolcu. Pa que la seca nun afuegue al país del agua, fai falta creyer nel so futuru con tol valir que puea sirvir de motor pa seguir p’alantre. Mirando l’espeyu del Arcu Atlánticu Européu.
Asturies y les fasteres hermanes de Llión y Miranda del Douro, que xuntes fueron pieces d’un pasáu común, xuntes puen tener un futuru común otra vuelta. Asturia pue sobrevivir y afuntar toos a una, recuperando la nacionalidá qu’arrincaron d’estes tierres na Hestoria contemporánea. El país del agua pue sofitar a los otros territorios si llogra restaurar la so identidá llingüística y cultural. ¿Nun ye d’esta miente como se pue afitar Asturies otra vegada?
