Les obres de caltenimientu que la Conseyería de Cultura, Política Llingüística y Deporte ta llevando a cabu en Santa María del Naranco, n’Uviéu sacaron a la lluz una llosa que podría pertenecer al sarcófagu del rei asturianu Ramiro I.
A xuiciu de la conseyera, Vanessa Gutiérrez, esti descubrimientu supón “un finxu p’afondar na hestoria d’Asturies y estenar incógnites sobre’l pasáu”. Les conclusiones de la investigación apunten a que’l monumentu prerrománicu uvieín, declaráu patrimoniu mundial de la humanidá, foi construyíu p’allugar la tumba del monarca.
Les obres impulsaes por Cultura empezaron en 2023 coles mires de solucionar les filtraciones d’agua nel edificiu, especialmente na fachada norte. Ende ye precisamente onde s’alcuentren la escalinata y l’antepar oxetu de restauración nel que se topó la llosa, que se cree sirviría de base pal sarcófagu de Ramiro I.
Los arqueólogos de la conseyería aprovecharon esti descubrimientu pa desvelar el sentíu y la cronoloxía de la llosa, un elementu dafechu independiente del pavimentu nel antepar d’accesu a la sala central del monumentu.
Los técnicos indiquen na so investigación que’l pórticu asitiáu al norte de Santa María del Naranco hubo de sirvir, amás de pa dexar la entrada al salón central, p’allugar un sarcófagu asitiáu sobre esa gran llosa y encaxáu contra’l vanu septentrional del antepar. Los especialistes añeden que solo se pue suponer un destinatariu del sarcófagu: Ramiro I, fináu nel añu 850, quien proyectaría la escepcional construcción del monte Naranco como panteón propiu y capiella particular destinada a acciones llitúrxiques.
Sábese qu’en tiempos d’Alfonso III, nel añu 883, el cuerpu de Ramiro I atopábase nel panteón de Santa María del Rei Castu, na catedral d’Uviéu, onde probablemente foi treslladáu pol so fíu Ordoño I (850-866). Sicasí, la Crónica Albeldense reflexa que Ramiro I finó en Ligno, actual Lliño, nome de la gran posesión na que se emplazan la mesma Santa María y la ilesia de San Miguel.
La intervención empecipióse va unos meses col llevantamientu del pavimentu de lloses irregulares y cantares de ríu del antepar del edificiu, onde se tán llevando a cabu los trabayos de restauración. Esti soláu adosaba una gran llosa de caliza blanca de L’Aspra, de dos por 0,80 metros y 600 quilos, asitiada nel sector más septentrional, cercana a la esquina nordés del citáu antepar.
L’arqueólogu de Cultura, César García de Castro, y l’arqueóloga esterna Alicia García Fernández dirixieron los trabayos pa resolver la incógnita sobre la presencia de la gran llosa caliar, que nun tien nada que ver col actual pavimentu de cantos irregulares.
Una vegada escaváu na so totalidá’l trasdós de la bóveda que soporta’l pavimentu d’entrada al salón central del pisu cimeru de Santa María, púdose certificar que la posición d’esta llosa caliza ye la orixinal; esto ye, que foi asitiada nel momentu de la execución del edificiu, a mediaos del sieglu IX. Los investigadores conclúin que’una pieza d’eses dimensiones y pesu, trayida de canteres asitiaes a dellos kilómetros, solamente podría ser asitiada nel momentu de la construcción del edificiu.
Magar de too, la función de Santa María foi múltiple, yá que pudiera allugar el sarcófagu del rei Ramiro I nun invalida otres posibilidaes d’usu.
